Jak działa sieć komórkowa. Mobilna komunikacja komórkowa

Komunikację nazywamy mobilną, jeśli źródło informacji lub jej odbiorca (lub obaj) poruszają się w przestrzeni. Komunikacja radiowa od początku swojego istnienia była mobilna. Pierwsze stacje radiowe przeznaczone były do komunikacji z poruszającymi się obiektami – statkami. Przecież jedno z pierwszych urządzeń komunikacji radiowej A.S. Popow został zainstalowany na pancerniku Admirał Apraksin. I to dzięki łączności radiowej udało się skontaktować z nim zimą 1899–1900. uratuj ten statek uwięziony w lodzie na Morzu Bałtyckim.

Przez wiele lat indywidualna łączność radiowa pomiędzy dwoma abonentami wymagała posiadania własnego, odrębnego kanału komunikacji radiowej pracującego na tej samej częstotliwości. Jednoczesną komunikację radiową na wielu kanałach można zapewnić poprzez przydzielenie każdemu kanałowi określonego pasma częstotliwości. Częstotliwości są jednak również potrzebne do celów nadawania programów radiowych, telewizji, radarów, nawigacji radiowej i potrzeb wojskowych. Dlatego liczba kanałów komunikacji radiowej była bardzo ograniczona. Był używany do celów wojskowych i komunikacji rządowej. I tak w samochodach, z których korzystali członkowie Biura Politycznego KC KPZR, instalowano telefony komunikacja mobilna. Instalowano je w radiowozach i taksówkach radiowych. Aby komunikacja mobilna stała się powszechna, potrzebny był nowy pomysł na jej organizację.

Każda komórka musi być obsługiwana przez rdzeń nadajnika radiowego o ograniczonym zasięgu i stałej częstotliwości. Dzięki temu możliwe jest ponowne wykorzystanie tej samej częstotliwości w innych komórkach. Podczas rozmowy radiotelefon komórkowy łączy się ze stacją bazową kanałem radiowym, za pośrednictwem którego transmitowana jest rozmowa telefoniczna. O wielkości komórki decyduje maksymalny zasięg komunikacji pomiędzy radiotelefonem a stacją bazową. Ten maksymalny zakres to promień komórki.

Ideą mobilnej komunikacji komórkowej jest to, że nie opuszczając jeszcze jednego obszaru zasięgu stacja bazowa, telefon komórkowy znajduje się w zasięgu dowolnej sąsiedniej sieci aż do zewnętrznej granicy całej strefy sieci.

W tym celu stworzono systemy anten wzmacniakowych, które pokrywają swoją „komórkę” – obszar powierzchni Ziemi. Aby komunikacja była niezawodna, odległość między dwiema sąsiednimi antenami musi być mniejsza niż ich zasięg. W miastach jest to około 500 m, a na terenach wiejskich – 2-3 km. Telefon komórkowy może odbierać sygnały z kilku anten jednocześnie, ale zawsze jest dostrojony do najsilniejszego sygnału.

Ideą mobilnej komunikacji komórkowej było także wykorzystanie komputerowej kontroli nad sygnałem telefonicznym abonenta podczas jego przemieszczania się z jednej komórki do drugiej. To właśnie sterowanie komputerowe umożliwiło przełączenie telefonu komórkowego z jednego nadajnika pośredniego na drugi w ciągu zaledwie jednej tysięcznej sekundy. Wszystko dzieje się tak szybko, że abonent po prostu tego nie zauważa.

Komputery stanowią centralną część systemu komunikacji mobilnej. Znajdują abonenta znajdującego się w dowolnej komórce i podłączają go do sieci telefonicznej. Kiedy abonent przemieszcza się z jednej komórki do drugiej, przenosi abonenta z jednej stacji bazowej do drugiej, a także łączy abonenta z „obcej” sieci komórkowej z „własną”, gdy znajduje się w jej obszarze zasięgu - wykonują roaming ( co w języku angielskim oznacza „wędrówkę” lub „wędrówkę”).

Działanie pierwszego w Europie systemu komunikacji komórkowej, standardu NMT-450 (Nordic Mobile Telephone), przeznaczonego do pracy w paśmie 450 MHz, rozpoczęło się w 1981 roku w Szwecji, Islandii, Danii, Norwegii, Finlandii i Arabii Saudyjskiej. Następnie rozpoczęło się działanie systemów komunikacyjnych tego samego typu w Europie i Azji Południowo-Wschodniej. W 1985 roku na bazie tego standardu opracowano standard NMT-900 w paśmie 900 MHz, co umożliwiło zwiększenie pojemności abonenckiej systemu łączności. Podobne standardy wprowadzono w USA, Francji i Wielkiej Brytanii.

Jednak wszystkie te standardy są analogowe i należą do pierwszej generacji systemów komunikacji komórkowej. Wykorzystują analogową metodę przesyłania informacji z wykorzystaniem modulacji częstotliwości (FM) lub fazy (PM), podobnie jak w konwencjonalnych stacjach radiowych. Metoda ta ma szereg istotnych wad, z których główne to możliwość podsłuchiwania rozmów innych abonentów oraz brak możliwości przeciwdziałania zanikaniu sygnału, gdy abonent się porusza oraz pod wpływem krajobrazu i budynków. Przeciążone pasma częstotliwości powodowały zakłócenia podczas rozmów.

Dlatego pod koniec lat 80. Rozpoczęło się tworzenie drugiej generacji systemów komunikacji komórkowej opartych na metodach cyfrowego przetwarzania sygnału. W 1990 roku opracowano standard GSM-900 dla zakresu 900 MHz, co oznacza Global System for Mobile Communications. A w 1991 roku, w oparciu o GSM, opracowano standard dla zakresu 1800 MHz. Podobne standardy zostały przyjęte w USA i Japonii.

W Rosji analogowe systemy łączności komórkowej oparte na standardzie NMT-450 pojawiły się 10 lat później, natomiast systemy cyfrowe oparte na standardzie GSM pojawiły się dopiero trzy lata później. Standardy NMT i GSM zostały w naszym kraju zatwierdzone jako standardy federalne. W Moskwie najaktywniej rozwijają się sieci komórkowe oparte na cyfrowym standardzie GSM, a w regionach - sieci analogowe. Systemy standardu GSM w Rosji najaktywniej promują na rynku trzej operatorzy – MTS, Beeline i MegaFon. Dziś ponad 70% wszystkich firm działa w oparciu o ten standard. telefony komórkowe na świecie. Rosja skorzystała na opóźnieniu we wprowadzeniu łączności komórkowej. Natychmiast przyjęliśmy cyfrowy standard GSM. Wiele nowoczesnych telefonów komórkowych wyposażonych jest w szybki dostęp do Internetu w standardzie GPRS (General Packet Radio Service).

Osobista komunikacja komórkowa staje się coraz bardziej popularna, szczególnie wśród młodych ludzi. Łączna liczba jego użytkowników na świecie przekracza 600 milionów abonentów.

Ważną zaletą mobilnej komunikacji komórkowej jest możliwość korzystania z niej poza ogólnym obszarem działania Twojego operatora – roaming. W tym celu różni operatorzy uzgadniają między sobą wzajemną możliwość korzystania ze swoich stref dla użytkowników. Abonent opuszczając ogólny obszar swojego operatora, automatycznie przełącza się na obszary innych operatorów, nawet podczas przemieszczania się z jednego kraju do drugiego, na przykład z Rosji do Niemiec czy Francji. Lub będąc w Rosji, użytkownik może wykonywać połączenia komórkowe z dowolnym krajem. Zatem, komórkowy zapewnia użytkownikowi możliwość komunikacji telefonicznej z dowolnym krajem, gdziekolwiek się znajduje.

6.3.1. Organizacja sieci komórkowej

Telefony komórkowe nie są już luksusem ani koniecznością biznesową. Wkraczają w nasze codzienne życie, aktywnie zmieniając zarówno styl, jak i treść naszego codziennego życia. Podstawowa idea organizacji sieci telefonii komórkowej jest niezwykle prosta. Cały obsługiwany obszar jest podzielony na części-komórki, w których znajdują się stacje bazowe łączące telefony komórkowe ze sobą i ze sobą świat zewnętrzny. Na mapie taka sieć komunikacji mobilnej przypomina plaster miodu, stąd nazwa tego rodzaju telekomunikacji. Telefony w sąsiednich komórkach nie zakłócają się nawzajem, ponieważ działają na różnych częstotliwościach, ale te położone dalej niż komórka po prostu się nie słyszą, ponieważ Ziemia jest okrągła, a fale radiowe są tłumione w miarę rozchodzenia się.

Stacja bazowa z antenami i słuchawka w rękach abonenta są zawsze blisko siebie i działają przy minimalnej mocy, dzięki czemu telefon staje się prawdziwie mobilny, kompaktowy i lekki. Stacje bazowe połączone są ze sobą szybką linią komunikacyjną, przez którą docierają nasze rozmowy operator mobilny. Po zebraniu się na głównej stacji komórkowej wszystkie połączenia są rozliczane i przełączane do odbiorców. Dostęp do sieci telefonicznej mają oczywiście operatorzy komórkowi powszechne zastosowanie, a wezwanie, jeśli przejdzie poza tę sieć, rozpoczyna swoją podróż ziemskimi liniami komunikacyjnymi.

Dzięki ujednoliconej kontroli, przy przechodzeniu z komórki do komórki, telefon automatycznie zostaje przeniesiony do obsługi nowej stacji bazowej. Procesowi przekazania towarzyszy zmiana częstotliwości pracy i zajmuje trochę czasu, prawie niezauważalnie podczas rozmowy.

Telefon komórkowy nie jest zarejestrowany na stałe i musi się okresowo rejestrować w sieci, dzięki czemu operator komórkowy nawet w trakcie roamingu (tj. gdy jego abonent podróżuje przez obce terytorium) dokładnie wie, gdzie znajduje się komunikujące się urządzenie zlokalizowana i na żądanie potwierdza wypłacalność właściciela telefonu.

6.3.2. Analogowe standardy komórkowe

Mając ze sobą wiele wspólnego, systemy komunikacji komórkowej znacznie różnią się od siebie, a przede wszystkim wykorzystują analogowe lub cyfrowe formy przekazywania informacji. Początkowo wszystkie systemy były analogowe, a urządzenia bardzo przypominały zwykłe radia. Dwa najbardziej rozpowszechnione na świecie systemy to amerykański AMPS (Advanced Mobile Phone Service) i europejski NMT (Nordic Mobile Telephone). Dziś nadal z powodzeniem działają na dużych obszarach słabo zaludnionych obszarów dużych krajów, gdzie gęstość dzwoniących jest niewielka. Standardy te mają ograniczoną pojemność i nie pozwalają na jednoczesną komunikację więcej niż pięćdziesięciu osób w jednej komórce.

AMPS pracuje w paśmie 800 MHz, odpowiednio NMT-450 w pobliżu 450 MHz, a NMT-900, aktywnie dziś używany w krajach skandynawskich, wynosi około 900 MHz. W NMT maksymalny promień komórki może wynosić 40 km, w AMPS nie więcej niż 20 km. Moc wyjściowa słuchawek mobilnych w NMT-450 sięga 2-3 W, w AMPS nie przekracza 0,6 W, dla opcji stacjonarnych i samochodowych w NMT-450 może sięgać do 15 W, a w stacji bazowej – 50– 100 W.

Sygnał audio w sieciach analogowych nie podlega znacznemu przetwarzaniu, a opóźnienie komunikacji wynosi zaledwie kilkadziesiąt milisekund dla połączeń lokalnych. Dzięki temu dźwięk ludzkiego głosu w takich telefonach wygląda najbardziej naturalnie i znajomo. Charakterystyka szumów i zakłóceń w sieciach analogowych jest pod wieloma względami podobna do szeleszczących i trzaskających dźwięków typowych dla telefonów przewodowych.

W analogowych systemach komórkowych prywatność jest problemem rozmowy telefoniczne jest całkowicie otwarty, a zaciekawieni zawodnicy mogą swobodnie słuchać interesujących ich rozmów, nie tylko siedząc w samochodzie pod oknami biura, ale także będąc kilka przecznic od obiektu obserwacji. Co więcej, niemal natychmiast pojawiły się „ulepszone” modele telefonów analogowych, które były w stanie przechwytywać numery identyfikacyjne legalnych użytkowników sieci komórkowych. Co więcej, nielegalne automaty, dzwoniące na cudzy koszt, były dość inteligentne i przed emisją sprawdzały, czy osoba za nie płacąca ma kontakt.

Kradzieże stały się tak powszechne w świecie analogowej komunikacji komórkowej, że producenci sprzętu musieli pilnie utrudnić identyfikację swoich abonentów. A dzisiaj problem debla, przynajmniej w NMTi, został rozwiązany. Jednak możliwość podsłuchiwania nawet przy włączonym „szyfrowaniu” pozostaje.

Roaming w sieciach komórkowych jest możliwy tylko w ramach wybranego przez Ciebie standardu, ponieważ telefony działające w różnych standardach są zasadniczo niekompatybilne. Dokładnie tam, gdzie to jest żądaną sieć, ma miejsce tzw. roaming półautomatyczny, wymagający udziału właściciela w wyborze żądanego kodu kraju.

Do niedawna telefony NMT były znacznie większe od swoich komórkowych odpowiedników, jednak dziś, dzięki postępowi elektroniki, dopiero wysuwana antena czasami zdradza fakt, że jest to urządzenie analogowe.

W Stanach Zjednoczonych bardzo szybko zetknęli się z faktem, że standard analogowy nie jest w stanie zapewnić komunikacji każdemu. Natomiast nowy, niemal całkowicie cyfrowy standard D-AMPS (Digital Advanced Mobile Phone Service), który zastąpił AMPS przy dotychczasowym maksymalnym promieniu komórki wynoszącym 20 km, zwiększył liczbę jednoczesnych rozmów w komórce do trzystu. Był to krok, który znacząco poprawił poufność rozmów telefonicznych i wyeliminował problem dublerów. Przejście na technologię cyfrową miało oczywiście niewielki wpływ na jakość mowy. Standard ten pozwala w miarę łatwo zapewnić stabilną komunikację mobilną niezbyt gęsto zlokalizowanym abonentom. Nie stało się to międzynarodowym standardem, dlatego podróżując z takim telefonem po całym świecie, nie wszędzie uda się skontaktować.

Na całym świecie opracowano i wdrożono dziewięć standardów analogowych, działających na różnych częstotliwościach i niekompatybilnych ze sobą. Obecnie z powodzeniem działają dwa z nich: skandynawski NMT i amerykański AMPS i oba są używane w naszym kraju.

6.3.3. Ewolucja do standardów cyfrowych

Obecnie istnieją 4 standardy cyfrowe z możliwością organizacji komórek w promieniu od 0,5 do 20–30 km: amerykańskie D-AMPS i CDMA, globalne paneuropejskie GSM i czysto japońskie JDC (Japan Digital Cell).

Pierworodnym zawsze jest trudniej, a dziś, aby utrzymać się na rynku, operatorzy komórkowi działający w NMT i D-AMPS muszą nie tylko obniżyć ceny, ale także oferować usługi, których te standardy początkowo nie zapewniały. Automatyczne wybieranie, identyfikacja numeru, poczta głosowa, połączenia konferencyjne, transmisja danych, a nawet praca w Internecie stały się dziś dostępne nie tylko dla nowoczesnych standardów cyfrowych.

Powszechna popularność sieci komórkowych zmusiła programistów do poważnego zastanowienia się nad zwiększeniem ich pojemności i standaryzacją na całym świecie. Bo tylko dzięki ujednoliceniu telefonów możesz bezpiecznie podróżować po świecie, pozostając w kontakcie dzięki automatycznym usługom roamingu. W tym czasie, na początku lat 90., było już jasne, że rozwiązanie tych dwóch problemów jest możliwe jedynie dzięki przejściu na cyfrowe metody transmisji mowy i kontroli komunikacji.

Opracowanie globalnego standardu podjęto zarówno w Europie, jak i Ameryce. Stary i Nowy Świat poszły nieco innymi drogami, w rezultacie powstały dwa standardy, które działają nie tylko na różnych częstotliwościach, ale także zasadniczo wykorzystują różne sposoby separacja jednocześnie dzwoniących abonentów. Amerykanie, pracując w tym samym paśmie częstotliwości, w którym wcześniej pracowały AMPS i D-AMPS, w 1995 roku zaczęli wprowadzać CDMA (Code Division Multiple Access). Przy tej samej wielkości komórki i tej samej podstawowej infrastrukturze przejście na nowy standard zwiększyło liczbę jednoczesnych rozmówców w komórce do tysiąca, zwiększyło wydajność urządzeń, znacząco poprawiło poufność rozmów i wyeliminowało problem dubletów.

Każdy telefon CDMA ma swój indywidualny numer identyfikacyjny, a zmiana urządzenia bez udziału operatora komórkowego jest po prostu niemożliwa. Najwyraźniej z tego też powodu nie pojawiły się żadne doniesienia o klonowaniu (czyli powielaniu) tego typu telefonów. Książka adresowa z numerami oraz osobisty organizer trafiają do trwałej pamięci telefonu, a przy zmianie telefonu konieczne będzie nadpisanie wszystkich przydatnych informacji.

Systemy cyfrowe przywiązują dużą wagę do kodowania mowy, ponieważ bez kompresji przepływu informacji systemy cyfrowe nie uzyskają przewagi w liczbie obsługiwanych abonentów. Możliwości obliczeniowe mikrokomputera telefonicznego odpowiedzialnego za kodowanie i dekodowanie mowy są dalekie od jakiegokolwiek Pentium, dlatego czas nie narzekać na jakość transmisji mowy w cyfrowych systemach komunikacji mobilnej, ale podziwiać fakt, że głosy najbardziej różnorodne narody świata są przekazywane w tak rozpoznawalny sposób.

6.3.4. CDMA i GSM

CDMA ma obecnie najwyższą szybkość przesyłania danych (14,4 kbit/s) i jest wystarczająca dobra jakość dźwięk. Urządzenia pracujące w tym standardzie są dość miniaturowe i pozostają połączone przez dość długi czas. Norma ta jest obecnie szeroko stosowana w Ameryce Północnej i Korei Południowej. W naszym kraju są też operatorzy, którzy wybrali ten standard, jednak rozpowszechnienie tego typu sieci jest nadal niewielkie, a potencjał roamingu bardzo ograniczony (a w sytuacji, gdy to połączenie licencjonowane wyłącznie w trybie bezprzewodowym i nie jest to prawnie możliwe).

Najpopularniejszym obecnie typem komunikacji komórkowej jest oczywiście GSM (Globalny System Komunikacji Mobilnej). Ten europejski cyfrowy standard globalnej komunikacji mobilnej, wprowadzony na rynek w Europie w 1991 roku, stał się dziś de facto najpopularniejszym standardem na świecie. Rozprzestrzenia się bardzo szybko na całej naszej planecie i dziś w niemal wszystkich krajach, mając w ręku telefon GSM, możesz bezpiecznie wykonywać i odbierać połączenia, jakbyś był w domu. GSM został opracowany z uwzględnieniem wieloletnich doświadczeń w obsłudze sieci komórkowych, ma na celu uniwersalne zastosowanie i pozwala na istotne modyfikacje bez zmiany podstawowych funkcji.

W GSM promień komórki może sięgać 35 km i możliwe jest nawet tysiąc jednoczesnych połączeń. Maksymalna moc impulsu telefonów komórkowych nie przekracza 1 W, choć w przypadku telefonów stacjonarnych i samochodowych może sięgać nawet 20 W. Urządzenia tego standardu są zdecydowanie najmniejsze i najdłużej pozostają połączone i oczekują na połączenie.

Cyfrowe systemy komunikacji zapewniają czysty i wolny od szumów dźwięk, jedynie nieznacznie zniekształcając barwę i intonację mowy. Tylko przy słabym poziomie sygnału i niestabilnej komunikacji telefon może wydawać się połykać fragmenty słów. Wzrost mocy wyjściowej i przepustowości po przejściu na technologię cyfrową jest tak znaczący, a zrozumiałość mowy ucierpiała tak nieznacznie, że zdecydowanie można wybaczyć telefonom cyfrowe przetwarzanie ludzkiego głosu.

Rozmawiając przez mniej więcej połowę czasu milczymy, słuchając rozmówcy. Systemy cyfrowe aktywnie wykorzystują tę okoliczność, niemal całkowicie wyłączając nadajnik podczas przerw w mowie, starając się niepotrzebnie nie zanieczyszczać fal radiowych i oszczędzać baterię. Aby uniknąć dzwonienia w uszach mówiącego, telefon wysyła w tym momencie do głośnika „komfortowy szum”, przypominający typowe dźwięki po drugiej stronie „drutu”.

Bezprzewodowe podsłuchiwanie rozmów GSM jest trudne, ale programiści dali z siebie wszystko. I nie chodzi tylko o złożony rodzaj stosowanych sygnałów i zamknięty charakter algorytmów szyfrowania, ale także o to, że procedura kodowania cały czas się zmienia, a każde nowe połączenie ma swój własny klucz.

Ciekawym krokiem w walce o zagęszczenie rozmówców było wprowadzenie GSM 1800, który znacząco zwiększył pojemność poprzez przejście do mniejszych komórek i poszerzenie zakresu częstotliwości. Sądząc po doświadczeniach w obsłudze takich sieci w największych obszarach metropolitalnych, krok ten całkowicie eliminuje problem przeciążenia sieci nawet przy całkowitej „mobilizacji” ludności.

Na całym świecie GSM działa na częstotliwości 900 i 1800 MHz, ale nie w Ameryce. Federalna Komisja Łączności Radiowej uznała to za bezpłatne i sprzedała operatorom jedynie niewielką część widma z zakresu 1900 MHz i natychmiast pojawił się amerykański GSM 1900. Co więcej, zarówno operatorzy komórkowi GSM, jak i CDMA, a nawet D-AMPS mogą działać w ten zakres. Dziś produkowane są nie tylko telefony „ogólnoświatowe” działające na częstotliwościach 1800 i 1900 MHz, ale także prawdziwie wszystkożerne „trójpasmowe”, potrafiące komunikować się we wszystkich trzech pasmach GSM.

Sieci komórkowe i Internet są do siebie pod wieloma względami podobne i to nie przypadek, że prawie wszystkie telefony GSM posiadają przeglądarki WAP i aktywnie dyskutuje się o projektach nowego światowego standardu komunikacji komórkowej, który będzie charakteryzował się znacznie większą szybkością przesyłania danych i zapewniają całkiem komfortową pracę sieć światowa dzięki szerszemu pasmu roboczemu i zwiększonej szybkości transmisji mowy, obrazu i danych w porównaniu do GSM i CDMA. Dziś taką nadbudowę nad GSM w postaci technologii GPRS opanowali już obaj moskiewscy operatorzy i osiągnięto prędkość odbioru 40,2 kbit/s.

W telefonach GSM zastosowano wymienny moduł odpowiedzialny za identyfikację abonenta – tzw. kartę SIM (ang. Subscribe Identity Module). Ten mały chip nie tylko odpowiada za to, że nikt nie zadzwoni po Twoje pieniądze, ale także zawiera obszerną pamięć, w której możesz zapisać do 255 numerów i imion Twoich znajomych. W związku z tym, przenosząc kartę SIM z jednego telefonu GSM do drugiego, przenosisz nie tylko swoją książkę adresową, ale także swoją numer telefonu, który będzie teraz faktycznie odbierany przez inny telefon.

Personalizacja komunikacji postępuje w szybkim tempie i dziś można bezpiecznie przejść od koncepcji telefonu „pracowego” i „domowego” do koncepcji „osobistego, indywidualnego numeru telefonu”, który jest zawsze przy sobie. Najbardziej logicznym rozwiązaniem tego problemu jest użycie kart SIM. Wszechstronność tego małego chipa pozwala na jego zastosowanie we wszystkich nowych, gotowych do uruchomienia i rozwoju, zarówno komórkowych, jak i satelitarnych systemach komunikacji.

Zakres usług świadczonych dzisiaj przez operatorów GSM, najbardziej rozbudowany i stale aktualizowany. Krótkie wiadomości tekstowe SMS (Short Message Service) oraz możliwość pracy w Internecie bezpośrednio z klawiatury telefonu za pomocą przeglądarki WAP, transmisji danych i faksów (prędkość 9,6 kbit/s), połączeń konferencyjnych i przekierowywania połączeń, usług informacyjnych (ceny, pogoda, adresy, numery telefonów) i tworzenie różnych grup użytkowników – to nie jest pełna lista możliwości, jakie otrzymuje właściciel telefonu GSM.

Sekcja standardów komórkowych została już zakończona i prawie wszyscy operatorzy wybrali jeden rodzaj komunikacji. Dziś w naszym kraju działa kilkudziesięciu operatorów komórkowych obsługujących prawie dwa miliony użytkowników. Moskiewski operator Bee Line po wdrożeniu sieci D-AMPS nie wprowadził CDMA w tym samym zasięgu, lecz przeszedł na europejski GSM 1800. Inny operator metropolitalny, MTS, rozpoczął pracę w GSM 900 i obecnie obaj bazują na dualnym -pasmo GSM 900/1800. Najstarsza rosyjska sieć komórkowa MSS wraz z firmą SOTEL w dalszym ciągu pokrywają rozległe połacie naszej Ojczyzny standardem NMT-450i, myśląc o cyfryzacji. Operatorzy regionalni z sukcesem opanowują wszystkie standardy komunikacji komórkowej, w tym CDMA. Moskiewska sieć SONET wybrała na razie CDMA w formie stacjonarnej, ale w przyszłości oczywiście w formie mobilnej.

A jeśli operatorzy świadczą usługi w różnych standardach, to producenci starają się maksymalizować możliwości telefonów komórkowych, czyniąc je coraz bardziej funkcjonalnymi i wielostandardowymi. Łączenie radiotelefonów satelitarnych, komórkowych i biurowych w jednym pakiecie jest obecnie na topie, na miarę XXI wieku. na pustyni będzie całkiem możliwe wykonywanie połączeń za pośrednictwem kanału satelitarnego, w mieście - za pomocą telefonu komórkowego, a w biurze - za pośrednictwem lokalnej centrali radiowej, a wszystko to będzie się odbywać za pomocą jednego urządzenia i jednego numer osobisty właściciel telefonu.

Wiodące firmy produkujące telefony komórkowe skupiają się na jednym europejskim standardzie – GSM. Dlatego ich sprzęt jest zaawansowany technicznie, ale stosunkowo niedrogi. Przecież ich stać na produkcję ogromnych ilości sprzedawanych telefonów.

Wygodnym dodatkiem do telefonu komórkowego jest system skrótów Wiadomości SMS(usługa krótkich wiadomości). Służy do przesyłania krótkich wiadomości bezpośrednio do nowoczesnego cyfrowego telefonu GSM bez użycia dodatkowe wyposażenie, korzystając wyłącznie z klawiatury numerycznej i ekranu telefonu komórkowego. Wiadomości SMS są także odbierane na cyfrowym wyświetlaczu, w jaki wyposażony jest każdy telefon komórkowy. SMS można wykorzystać w przypadkach, gdy zwykła rozmowa telefoniczna nie jest najwygodniejszą formą komunikacji (np. w hałaśliwym, zatłoczonym pociągu). Możesz wysłać swój numer telefonu znajomemu poprzez SMS. SMS-y ze względu na niski koszt stanowią alternatywę dla rozmowy telefonicznej. Maksymalna długość wiadomości SMS to 160 znaków. Możesz go wysłać na kilka sposobów: dzwoniąc do specjalnego serwisu, korzystając z telefonu GSM z funkcją wysyłania lub korzystając z Internetu. System SMS może zapewnić Dodatkowe usługi: Wysyłaj kursy wymiany walut, prognozę pogody itp. na swój telefon GSM. Zasadniczo telefon GSM z możliwością wysyłania wiadomości SMS jest alternatywą dla pagera.

Ale system SMS nie jest ostatnim słowem w komunikacji komórkowej. W najnowocześniejszych telefonach komórkowych (na przykład Nokii) pojawiła się funkcja czatu (w wersji rosyjskiej - „dialog”). Za jego pomocą możesz komunikować się w czasie rzeczywistym z innymi właścicielami telefonów komórkowych, tak jak ma to miejsce w Internecie. Zasadniczo jest to nowy rodzaj wiadomości SMS. W tym celu tworzysz wiadomość do rozmówcy i wysyłasz ją. Tekst Twojej wiadomości pojawia się na wyświetlaczach obu telefonów komórkowych – Twojego i rozmówcy. Następnie odbiera, a jego wiadomość wyświetla się na wyświetlaczach. Więc ty prowadzisz dialog elektroniczny. Ale jeśli telefon komórkowy Twojego rozmówcy nie obsługuje tę funkcję, wtedy będzie otrzymywać regularne wiadomości SMS.

Pojawiły się także telefony komórkowe obsługujące szybki dostęp do Internetu poprzez GPRS (General Packet Radio Service) – standard pakietowej transmisji danych kanałami radiowymi, w którym telefon nie musi „wdzwaniać się”: urządzenie stale utrzymuje połączenie , wysyła i odbiera pakiety danych. Produkowane są także telefony komórkowe z wbudowanym aparatem cyfrowym.

Według firmy badawczej Informa Telecoms & Media (ITM) liczba użytkowników komunikacji mobilnej na świecie w 2007 roku wyniosła 3,3 miliarda osób.

Wreszcie najbardziej złożonymi i kosztownymi urządzeniami są smartfony i komunikatory, które łączą w sobie możliwości telefonu komórkowego i PDA.

6.3.5. Technologie przesyłania wiadomości Usługa krótkich wiadomości tekstowych (SMS)

Usługa krótkich wiadomości tekstowych (SMS) jest zdecydowanie najpowszechniejszą i najczęściej stosowaną metodą wysyłania i odbierania krótkich wiadomości za pośrednictwem komunikacji mobilnej GSM. SMS sprawdził się jako środek komunikacji międzyludzkiej oraz podczas wysyłania wiadomości, które mają przede wszystkim charakter informacyjny, z serwera do abonenta i pomiędzy serwerami.

SMS jest zasilany przez centrum SMS (Centrum Obsługi Krótkich Wiadomości, SMSC), które pełni rolę banku danych, w którym przechowywane są wiadomości i pojazd, który je przekazuje. Krótkie wiadomości są wysyłane za pośrednictwem tego samego kanału sieci komórkowej, co rozmowy telefoniczne. A w przypadku sieci zapewniającej pakietową transmisję danych wiadomości można przesyłać nawet bezpośrednio podczas rozmowy telefonicznej.

Specyfikacje standardowych krótkich wiadomości wskazują, że nie mogą one przekraczać 160 znaków. Teoretycznie wiadomość mogłaby być 255 razy większa, niestety żaden z istniejących telefonów nie jest w stanie pomieścić takiej ilości informacji. Ich pamięć jest przeznaczona średnio na cztery pełne wiadomości.

6.3.6. Usługa wiadomości multimedialnych (MMS)

MMS należy do nowej generacji rozwiązań do przesyłania wiadomości mobilnych. Usługa ta, wciąż nie w pełni ustandaryzowana, obiecuje dodać do telefonów wiele funkcji, których EMS nie może zapewnić.

Standard MMS przeznaczony jest dla sieci GPRS, które w odróżnieniu od prostszego GSM charakteryzują się stałym połączeniem z siecią, większą przepustowością i możliwością przesyłania danych pakietowych, co w połączeniu z mocniejszymi urządzeniami zapewnia przejście na wiadomości multimedialne.

MMS opiera się na standardach SMS i e-mail. Łączy w sobie to, co najlepsze z obu systemów, w wyniku czego powstał „hybrydowy” standard zoptymalizowany do użytku z urządzeniami mobilnymi. Pozwala to uprościć proces integracji z istniejącymi systemami, aplikacjami i, co najważniejsze, użytkownikami. Jedną z zalet nowego standardu jest to, że podczas wysyłania wiadomości można używać zarówno numerów telefonów, jak i adresów e-mail.

Standard usługi wiadomości multimedialnych umożliwia dołączenie tekstu, obrazów w formacie JPEG, plików audio skompresowanych przy użyciu kodera AMR oraz wiadomości SMS ukrytej w wiadomości MMS.

W przyszłości MMS planuje dodać obsługę formatów wideo i różne dodatki, takie jak Synchronized Multimedia Integration Language (SMIL), który umożliwi prezentację danych multimedialnych w ustrukturyzowanej formie.

Tak jak SMS wymaga centrum usług do przechowywania i wysyłania wiadomości, tak MMS wymaga centrum usług do zarządzania przepływem wiadomości multimedialnych.

Centrum MMS (w dokumentacji nazywa się MMS Relay/Server) odpowiada za następujący zestaw zadań:

Odbieraj i wysyłaj wiadomości multimedialne od i do urządzenia mobilne;

Konwersja formatów multimediów w zależności od możliwości telefonu, na który wysyłana jest wiadomość;

Generowanie informacji o koncie;

Odbieranie i dostarczanie wiadomości z i do zagranicznych centrów MMS;

Odbieranie i dostarczanie wiadomości od i do systemy zewnętrzne, Na przykład e-mail;

Odbieranie i dostarczanie wiadomości do zewnętrznych dostawców świadczących usługi dodatkowe.

To trochę smutne, że zdecydowana większość ludzi na pytanie: „Jak działa komunikacja komórkowa?” odpowiada „bezprzewodowo” lub nawet „nie wiem”.

Kontynuując ten temat, odbyłem zabawną rozmowę ze znajomym na temat komunikacji mobilnej. Stało się to dokładnie kilka dni przed świętem, które świętowali wszyscy sygnaliści i pracownicy telekomunikacji Święto „Dzień Radia”. Tak się złożyło, że dzięki swojej żarliwej pozycji życiowej mój przyjaciel w to uwierzył komunikacja mobilna działa w ogóle bez przewodów za pośrednictwem satelity. Wyłącznie dzięki falom radiowym. Na początku nie udało mi się go przekonać. Ale po krótkiej rozmowie wszystko się ułożyło.

Po tym przyjacielskim „wykładzie” przyszedł pomysł na pisanie w prostym języku o tym, jak działa komunikacja komórkowa. Wszystko jest tak, jak jest.

Kiedy wybierasz numer i zaczynasz dzwonić lub ktoś do Ciebie dzwoni, wtedy Twoje telefon komórkowy komunikuje się za pośrednictwem kanału radiowego z jednej z anten najbliższej stacji bazowej. Gdzie są te stacje bazowe, pytasz?

Zwróć uwagę na budynki przemysłowe, miejskie wieżowce i specjalne wieże. Na nich znajdują się duże szare prostokątne bloki z wystającymi antenami o różnych kształtach. Ale te anteny nie są telewizyjne ani satelitarne, ale nadajnik-odbiornik operatorzy komórkowi. Są skierowane w różne strony, aby zapewnić komunikację abonentom ze wszystkich kierunków. Przecież nie wiemy skąd przyjdzie sygnał i dokąd zabierze nas nieszczęsny abonent ze słuchawką? W żargonie zawodowym anteny nazywane są także „sektorami”. Z reguły są one ustawiane od jednego do dwunastu.

Z anteny sygnał przesyłany jest kablem bezpośrednio do centrali stacji. Razem tworzą stację bazową [anteny i jednostka sterująca]. Kilka stacji bazowych, których anteny obsługują wydzielony obszar, na przykład dzielnicę miasta lub małe miasteczko, jest podłączonych do specjalnej jednostki - kontroler. Do jednego kontrolera podłączonych jest zazwyczaj do 15 stacji bazowych.

Z kolei kontrolery, których może być również kilka, są podłączone kablami do „zespołu doradców” - przełącznik. Przełącznik zapewnia wyjście i wejście sygnałów do miasta linie telefoniczne, do innych operatorów komórkowych, a także międzymiastowych i komunikacja międzynarodowa.

W małych sieciach stosuje się tylko jeden przełącznik, w większych, obsługujących jednocześnie ponad milion abonentów, można zastosować dwa, trzy lub więcej przełączników, ponownie połączonych przewodami.

Dlaczego taka złożoność? Czytelnicy zapytają. Wydawałoby się, że możesz po prostu podłączyć anteny do przełącznika i wszystko będzie działać. A tu stacje bazowe, przełączniki, wiązka kabli... Ale to nie jest takie proste.

Kiedy osoba porusza się po ulicy pieszo lub samochodem, pociągiem itp. i jednocześnie rozmawiając przez telefon, ważne jest, aby się upewnić ciągłość komunikacji. Sygnaliści proces przekazania sztafety w sieci komórkowe zwany terminem "przekazać". Konieczne jest terminowe przełączenie telefonu abonenta z jednej stacji bazowej na drugą, z jednego kontrolera na drugi i tak dalej.

Jeśli stacje bazowe były bezpośrednio podłączone do przełącznika, to wszystkie te przełączanie musiałoby być zarządzane przez przełącznik. A „biedny” facet ma już coś do zrobienia. Wielopoziomowa konstrukcja sieci umożliwia równomierne rozłożenie obciążenia na urządzeniach technicznych. Zmniejsza to prawdopodobieństwo awarii sprzętu i wynikającej z niej utraty komunikacji. Przecież my wszyscy zainteresowany w nieprzerwanej komunikacji, prawda?

Tak więc, dotarwszy do przełącznika, nasze połączenie zostanie przeniesione do następnie - do sieci innego operatora komórkowego, komunikacji miejskiej międzymiastowej i międzynarodowej. Dzieje się to oczywiście przy dużej prędkości kanały kablowe komunikacja. Połączenie dociera do centrali innego operatora. Jednocześnie ten ostatni „wie”, na jakim terytorium [w obszarze zasięgu, jaki kontroler] aktualnie znajduje się pożądany abonent. Centrala przekazuje rozmowę telefoniczną do konkretnego kontrolera, który zawiera informację w zasięgu której stacji bazowej znajduje się odbiorca połączenia. Kontroler wysyła sygnał do tej pojedynczej stacji bazowej, a ona z kolei „odpytuje”, czyli dzwoni na telefon komórkowy. Rura zaczyna dziwnie dzwonić.

Cały ten długi i złożony proces faktycznie trwa 2-3 sekundy!

W ten sam sposób połączenia telefoniczne odbywają się do różnych miast w Rosji, Europie i na świecie. Dla kontaktu przełączniki różnych operatorów komunikacja wykorzystuje szybkie światłowodowe kanały komunikacyjne. Dzięki nim sygnał telefoniczny w ciągu kilku sekund pokonuje setki tysięcy kilometrów.

Dziękujemy wielkiemu Aleksandrowi Popowowi za udostępnienie światowego radia! Gdyby nie on, być może zostalibyśmy teraz pozbawieni wielu dobrodziejstw cywilizacji.

Czy wiesz, co się dzieje, gdy wybierzesz numer znajomego na telefonie komórkowym? Jak sieć komórkowa odnajduje go w górach Andaluzji czy na wybrzeżu odległej Wyspy Wielkanocnej? Dlaczego rozmowa czasami nagle się urywa? W zeszłym tygodniu odwiedziłem firmę Beeline i próbowałem dowiedzieć się, jak działa komunikacja komórkowa...

Duży obszar zaludnionej części naszego kraju objęty jest stacjami bazowymi (BS). W terenie wyglądają jak czerwono-białe wieże, a w mieście ukryte są na dachach budynków niemieszkalnych. Każda stacja odbiera sygnał z telefony komórkowe na odległość do 35 kilometrów i komunikuje się z telefonem komórkowym za pośrednictwem kanałów serwisowych lub głosowych.

Po wybraniu numeru znajomego telefon łączy się z najbliższą stacją bazową (BS) za pośrednictwem kanału usługowego i prosi o przydzielenie kanału głosowego. Stacja bazowa wysyła żądanie do kontrolera (BSC), który przekazuje je do przełącznika (MSC). Jeśli Twój znajomy jest abonentem tej samej sieci komórkowej, centrala sprawdzi Rejestr lokalizacji domowych (HLR), dowie się, gdzie aktualnie znajduje się wywoływany abonent (w domu, w Turcji czy na Alasce) i przekaże połączenie do odpowiedni przełącznik skąd został wysłany zostanie przesłany do kontrolera, a następnie do Stacji Bazowej. Stacja bazowa skontaktuje się z Twoim telefonem komórkowym i połączy Cię ze znajomym. Jeśli Twój znajomy znajduje się w innej sieci lub dzwonisz na telefon stacjonarny, Twój przełącznik połączy się z odpowiednim przełącznikiem w drugiej sieci. Trudny? Przyjrzyjmy się bliżej. Stacja dolna to para żelaznych szafek zamkniętych w dobrze klimatyzowanym pomieszczeniu. Biorąc pod uwagę, że w Moskwie było +40, chciałem przez jakiś czas zamieszkać w tym pokoju. Zazwyczaj stacja bazowa znajduje się na poddaszu budynku lub w kontenerze na dachu:

Antena stacji bazowej jest podzielona na kilka sektorów, z których każdy „świeci” w swoim własnym kierunku. Antena pionowa komunikuje się z telefonami, antena okrągła łączy stację bazową ze sterownikiem:

Każdy sektor może obsłużyć do 72 połączeń jednocześnie, w zależności od ustawień i konfiguracji. Stacja bazowa może składać się z 6 sektorów, więc jedna stacja bazowa może obsłużyć do 432 połączeń, jednak stacja ma zwykle mniej zainstalowanych nadajników i sektorów. Operatorzy komórkowi wolą instalować więcej BS, aby poprawić jakość komunikacji. Stacja Bazowa może pracować w trzech pasmach: 900 MHz – sygnał na tej częstotliwości przemieszcza się dalej i lepiej penetruje wnętrza budynków 1800 MHz – sygnał przemieszcza się na krótsze odległości, ale pozwala na zainstalowanie większej liczby nadajników w 1 sektorze 2100 MHz – Sieć 3G Tak wygląda szafa ze sprzętem 3G:

Nadajniki 900 MHz instalowane są w Stacjach Bazowych na polach i wioskach, a w mieście, gdzie Stacje Bazowe wbite są jak jeże, komunikacja odbywa się głównie na częstotliwości 1800 MHz, chociaż każda Stacja Bazowa może posiadać nadajniki wszystkich trzech zakresów jednocześnie.

Sygnał o częstotliwości 900 MHz może sięgać nawet 35 kilometrów, chociaż „zasięg” niektórych Stacji Bazowych zlokalizowanych wzdłuż autostrad może sięgać nawet 70 kilometrów, ze względu na zmniejszenie o połowę liczby jednocześnie obsługiwanych abonentów na stacji . W związku z tym nasz telefon dzięki małej wbudowanej antenie może przesyłać sygnał również na odległość do 70 kilometrów... Wszystkie stacje bazowe zostały zaprojektowane tak, aby zapewnić optymalny zasięg radiowy na poziomie gruntu. Dlatego pomimo zasięgu 35 kilometrów, sygnał radiowy po prostu nie jest wysyłany na wysokość lotu samolotu. Jednak niektóre linie lotnicze rozpoczęły już instalowanie w swoich samolotach stacji bazowych małej mocy, które zapewniają zasięg wewnątrz samolotu. Taka stacja bazowa jest podłączona do naziemnej sieci komórkowej za pomocą kanał satelitarny. Uzupełnieniem systemu jest panel sterowania, który umożliwia załodze włączanie i wyłączanie systemu, a także niektórych rodzajów usług, np. wyłączanie głosu podczas lotów nocnych. Telefon może mierzyć siłę sygnału z 32 stacji bazowych jednocześnie. Wysyła informację o 6 najlepszych (pod względem siły sygnału) kanałem serwisowym, a kontroler (BSC) decyduje, do której stacji bazowej przekaże aktualne połączenie (Handover), jeśli jesteś w ruchu. Czasami telefon może się pomylić i przenieść Cię na stację bazową o gorszym sygnale, co może spowodować przerwanie rozmowy. Może się też okazać, że na wybranej przez Ciebie stacji bazowej wszystkie linie głosowe są zajęte. W tym przypadku rozmowa również zostanie przerwana. Opowiedzieli mi także o tzw. „problemie z górnym piętrem”. Jeśli mieszkasz w apartamencie na ostatnim piętrze, czasami przy przechodzeniu z jednego pokoju do drugiego rozmowa może zostać przerwana. Dzieje się tak dlatego, że w jednym pomieszczeniu telefon „widzi” jedną stację bazową, a w drugim – drugą, jeśli jest skierowany na drugą stronę domu, a jednocześnie te 2 stacje bazowe znajdują się w dużej odległości od wzajemnie i nie są zarejestrowane jako „sąsiadujące” u operatora komórkowego. W takim przypadku wywołanie nie zostanie przeniesione z jednej stacji bazowej na drugą:

Komunikacja w metrze odbywa się analogicznie jak na ulicy: Stacja Bazowa – kontroler – przełącznik, z tą tylko różnicą, że stosowane są tam małe Stacje Bazowe, a w tunelu zasięg zapewnia nie zwykła antena, ale za pomocą specjalnego kabla promieniującego. Jak pisałem powyżej, jeden BS może wykonać aż 432 połączenia jednocześnie. Zwykle taka moc jest wystarczająca, ale np. w niektóre święta stacja bazowa może nie być w stanie obsłużyć liczby osób chcących dzwonić. Zwykle dzieje się to na Nowy Rok kiedy wszyscy zaczynają sobie nawzajem gratulować. SMS-y przesyłane są kanałami usługowymi. 8 marca i 23 lutego ludzie wolą gratulować sobie nawzajem za pomocą SMS-ów, wysyłając zabawne wiersze, a telefony często nie mogą dojść do porozumienia z BS w sprawie przydziału kanału głosowego. Opowiedziano mi o ciekawym przypadku. W jednym rejonie Moskwy abonenci zaczęli otrzymywać skargi, do których nie mogli dotrzeć do nikogo. Specjaliści techniczni zaczęli to rozgryźć. Większość kanałów głosowych była bezpłatna, ale wszystkie kanały usługowe były zajęte. Okazało się, że obok tego licencjatu znajdował się instytut, w którym odbywały się egzaminy, a studenci bez przerwy wymieniali SMS-y. Telefon dzieli długie SMS-y na kilka krótkich i wysyła każdy z nich osobno. Pracownicy serwis techniczny Zaleca się przesyłanie takich gratulacji za pomocą wiadomości MMS. Będzie szybciej i taniej. Ze stacji bazowej połączenie kierowane jest do kontrolera. Wygląda równie nudno jak sam BS - to tylko zestaw szafek:

W zależności od wyposażenia kontroler może obsłużyć do 60 stacji bazowych. Komunikacja pomiędzy BS a sterownikiem (BSC) może odbywać się poprzez kanał przekaźnikowy radiowy lub poprzez optykę. Sterownik steruje pracą kanałów radiowych m.in. kontroluje ruch abonenta i transmisję sygnału z jednej stacji bazowej na drugą. Przełącznik wygląda znacznie ciekawiej:

Każdy przełącznik obsługuje od 2 do 30 kontrolerów. Zajmuje dużą salę, wypełnioną różnymi szafami z wyposażeniem:

10.

11.

12.

Przełącznik steruje ruchem. Pamiętacie stare filmy, w których ludzie najpierw wybierali numer „dziewczyny”, a potem ona łączyła ich z innym abonentem, zamieniając przewody? Nowoczesne przełączniki robią to samo:

13.

Aby kontrolować sieć, Beeline ma kilka samochodów, które pieszczotliwie nazywają „jeżami”. Poruszają się po mieście i mierzą poziom sygnału własnej sieci, a także poziom sieci swoich kolegów z Wielkiej Trójki:

14.

Cały dach takiego samochodu pokryty jest antenami:

15.

Wewnątrz znajduje się sprzęt, który wykonuje setki połączeń i zbiera informacje:

16.

Całodobowy monitoring przełączników i kontrolerów prowadzony jest z Centrum Kontroli Misji Centrum Kontroli Sieci (NCC):

17.

Istnieją 3 główne obszary monitorowania sieci komórkowej: liczba wypadków, statystyki i informacje zwrotne od abonentów. Podobnie jak w samolotach, wszystkie urządzenia sieci komórkowych wyposażone są w czujniki, które wysyłają sygnał do centralnego systemu sterowania i przekazują informacje do komputerów dyspozytorów. Jeśli jakiś sprzęt ulegnie awarii, lampka na monitorze zacznie „migać”. CCS śledzi także statystyki dotyczące wszystkich przełączników i kontrolerów. Analizuje go, porównując z poprzednimi okresami (godzina, dzień, tydzień itp.). Jeśli statystyki któregokolwiek z węzłów zaczęły znacznie różnić się od poprzednich wskaźników, światło na monitorze ponownie zacznie „migać”. Informacja zwrotna akceptowane przez operatorów usług abonenckich. Jeśli nie uda im się rozwiązać problemu, połączenie zostanie przekierowane do specjalista techniczny. Jeśli okaże się bezsilny, w firmie powstaje „incydent”, który rozwiązują inżynierowie zaangażowani w obsługę odpowiedniego sprzętu. Przełączniki są monitorowane 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu przez 2 inżynierów:

18.

Wykres przedstawia aktywność przełączników moskiewskich. Wyraźnie widać, że w nocy prawie nikt nie dzwoni:

19.

Sterowanie sterownikami (wybaczcie tautologię) odbywa się z drugiego piętra Centrum Sterowania Siecią:

22.

21.

Zasada działania komunikacji radiowej

Radio (łac. radio - emituję, emituję promień promieni - promień) - rodzaj komunikacja bezprzewodowa, w którym jako nośnik sygnału wykorzystywane są fale radiowe swobodnie rozchodzące się w przestrzeni kosmicznej.

Zasada działania
Transmisja odbywa się w następujący sposób: po stronie nadawczej generowany jest sygnał o wymaganej charakterystyce (częstotliwość i amplituda sygnału). Następnie transmitowany sygnał moduluje oscylację o wyższej częstotliwości (nośna). Powstały zmodulowany sygnał jest emitowany w przestrzeń kosmiczną przez antenę. Po stronie odbiorczej fali radiowej w antenie indukowany jest zmodulowany sygnał, po czym jest on demodulowany (wykrywany) i filtrowany przez filtr dolnoprzepustowy (pozbywając się w ten sposób składowej wysokiej częstotliwości – nośnej). powstały zmodulowany sygnał jest emitowany przez antenę w przestrzeń.
Po stronie odbiorczej fali radiowej w antenie indukowany jest zmodulowany sygnał, po czym jest on demodulowany (wykrywany) i filtrowany przez filtr dolnoprzepustowy (pozbywając się w ten sposób składowej wysokiej częstotliwości, czyli nośnej). W ten sposób wyodrębniany jest użyteczny sygnał. Odebrany sygnał może nieznacznie różnić się od sygnału nadawanego przez nadajnik (zniekształcenia na skutek zakłóceń i zakłóceń).

Zakresy częstotliwości
Siatka częstotliwości stosowana w radiokomunikacji jest umownie podzielona na zakresy:

Fale długie (LW) - f = 150-450 kHz (l = 2000-670 m)
Fale średnie (SW) - f = 500-1600 kHz (l = 600-190 m)
Fale krótkie (HF) - f = 3-30 MHz (l = 100-10 m)
Fale ultrakrótkie (VHF) - f = 30 MHz - 300 MHz (l = 10-1 m)
Wysokie częstotliwości (zakres HF-centymetrowy) - f = 300 MHz - 3 GHz (l = 1-0,1 m)
Ekstremalnie wysokie częstotliwości (EHF - zakres milimetrowy) - f = 3 GHz - 30 GHz (l = 0,1-0,01 m)
Bardzo wysokie częstotliwości (HHF - zakres mikrometrów) - f = 30 GHz - 300 GHz (l = 0,01-0,001 m)

W zależności od zasięgu fale radiowe mają swoją własną charakterystykę i prawa propagacji:

LW są silnie pochłaniane przez jonosferę, główne znaczenie mają fale przyziemne, które rozchodzą się po Ziemi. Ich intensywność maleje stosunkowo szybko w miarę oddalania się od nadajnika.
SW są silnie absorbowane przez jonosferę w ciągu dnia, a obszar działania wyznacza fala przyziemna, wieczorem są dobrze odbijane od jonosfery, a obszar działania wyznacza fala odbita.
Fale HF rozchodzą się wyłącznie poprzez odbicie od jonosfery, dlatego wokół nadajnika powstaje tzw. strefa ciszy radiowej. W dzień lepiej rozchodzą się fale krótsze (30 MHz), a w nocy fale dłuższe (3 MHz). Fale krótkie mogą przemieszczać się na duże odległości przy małej mocy nadajnika.
VHF rozchodzi się w linii prostej i z reguły nie jest odbijany przez jonosferę. Łatwo wyginają się wokół przeszkód i mają wysoką zdolność penetracji.
HF nie załamuje się wokół przeszkód i rozprzestrzenia się w zasięgu wzroku. Używany w Wi-Fi, komunikacji komórkowej itp.
EHF nie zaginają się wokół przeszkód, odbijają się od większości przeszkód i rozprzestrzeniają się w zasięgu wzroku. Używany do łączność satelitarna.
Bardzo wysokie częstotliwości nie zaginają się wokół przeszkód, odbijają się jak światło i rozprzestrzeniają się w zasięgu wzroku. Użycie jest ograniczone.

Propagacja radiowa
Fale radiowe rozchodzą się w próżni i atmosferze; powierzchnia ziemi i woda są dla nich nieprzezroczyste. Jednak dzięki efektom dyfrakcji i odbicia możliwa jest komunikacja pomiędzy punktami na powierzchni Ziemi, które nie mają bezpośredniej linii wzroku (w szczególności tymi, które znajdują się w dużej odległości).
Rozchodzenie się fal radiowych od źródła do odbiornika może odbywać się jednocześnie na kilka sposobów. Ta propagacja nazywana jest wielościeżkową. Ze względu na wielodrożność i zmiany parametrów środowiskowych następuje zanikanie - zmiana poziomu odbieranego sygnału w czasie. W przypadku wielodrożności zmiana poziomu sygnału następuje z powodu zakłóceń, to znaczy w punkcie odbioru pole elektromagnetyczne jest sumą przesuniętych w czasie fal radiowych o danym zasięgu.

Radar

Radar- dziedzina nauki i technologii łącząca metody i środki detekcji, pomiaru współrzędnych, a także określania właściwości i charakterystyk różnych obiektów w oparciu o wykorzystanie fal radiowych. Pokrewnym i częściowo pokrywającym się terminem jest radionawigacja, jednakże w radionawigacji bardziej aktywną rolę odgrywa obiekt, którego mierzone są współrzędne, najczęściej jest to określenie własnych współrzędnych. Głównym urządzeniem technicznym radaru jest stacja radarowa.

Istnieją aktywne, półaktywne, aktywne z odpowiedzią pasywną i pasywne RL. Dzieli się je ze względu na zastosowany zasięg fal radiowych, rodzaj sygnału sondującego, liczbę wykorzystywanych kanałów, liczbę i rodzaj mierzonych współrzędnych oraz lokalizację instalacji radarowej.

Zasada działania

Radar opiera się na następujących zjawiskach fizycznych:

Fale radiowe są rozpraszane przez niejednorodności elektryczne napotykane na drodze ich propagacji (obiekty o innych właściwościach elektrycznych, różniących się od właściwości ośrodka propagacyjnego). W tym przypadku fala odbita, a także samo promieniowanie celu, umożliwia wykrycie celu.
Przy dużych odległościach od źródła promieniowania można założyć, że fale radiowe rozchodzą się prostoliniowo i ze stałą prędkością, dzięki czemu możliwy jest pomiar zasięgu i współrzędnych kątowych celu (Odchylenia od tych zasad obowiązują jedynie jako pierwsze przybliżenie, bada specjalna gałąź inżynierii radiowej - propagacja fal radiowych. W radarach te odchylenia prowadzą do błędów pomiarowych).
Częstotliwość odbieranego sygnału różni się od częstotliwości emitowanych oscylacji, gdy punkty odbioru i emisji poruszają się wzajemnie (efekt Dopplera), co umożliwia pomiar prędkości promieniowych celu względem radaru.
Radar pasywny wykorzystuje promieniowanie fal elektromagnetycznych przez obserwowane obiekty, może to być promieniowanie cieplne, charakterystyczne dla wszystkich obiektów, wytworzone promieniowanie aktywne środki techniczne przedmiotów lub niepożądanego promieniowania generowanego przez jakiekolwiek obiekty wyposażone w działające urządzenia elektryczne.

komórkowy

komórkowy, sieć mobilna- jeden z rodzajów mobilnej komunikacji radiowej, na którym opiera się sieć komórkowa. Kluczowa cecha polega na tym, że całkowity obszar zasięgu jest podzielony na komórki (komórki), wyznaczane przez obszary zasięgu poszczególnych stacji bazowych (BS). Komórki częściowo zachodzą na siebie i razem tworzą sieć. Na idealnej (płaskiej i niezabudowanej) powierzchni obszar pokrycia jednego BS ma kształt koła, więc zbudowana z nich sieć wygląda jak plaster miodu z sześciokątnymi komórkami (plasterami miodu).

Sieć składa się z rozproszonych przestrzennie nadajników-odbiorników pracujących w tym samym zakresie częstotliwości oraz urządzeń przełączających, które pozwalają określić aktualną lokalizację abonentów sieci ruchomej i zapewnić ciągłość komunikacji w przypadku przejścia abonenta z obszaru zasięgu jednego transiwera do zasięgu obszar innego.

Zasada działania komunikacji komórkowej

Głównymi elementami sieci komórkowej są telefony komórkowe i stacje bazowe, które zwykle znajdują się na dachach budynków i wież. Po włączeniu telefon komórkowy nasłuchuje fal radiowych, wyszukując sygnał ze stacji bazowej. Następnie telefon wysyła do stacji swój unikalny kod identyfikacyjny. Telefon i stacja utrzymują stały kontakt radiowy, okresowo wymieniając pakiety. Komunikacja pomiędzy telefonem a stacją może odbywać się poprzez protokół analogowy (AMPS, NAMPS, NMT-450) lub cyfrowy (DAMPS, CDMA, GSM, UMTS). Jeżeli telefon opuści zasięg stacji bazowej (lub pogorszy się jakość sygnału radiowego z komórki serwisowej), nawiązuje komunikację z inną. przekazać).

Sieci komórkowe mogą składać się ze stacji bazowych o różnych standardach, co pozwala na optymalizację pracy sieci i poprawę jej zasięgu.

Sieci komórkowe różnych operatorów są połączone ze sobą, a także z siecią telefonii stacjonarnej. Dzięki temu abonenci jednego operatora mogą wykonywać połączenia z abonentami innego operatora, z telefonów komórkowych na telefony stacjonarne i z telefonów stacjonarnych na telefony komórkowe.

Operatorzy mogą zawierać między sobą umowy roamingowe. Dzięki takim umowom abonent znajdujący się poza zasięgiem swojej sieci może wykonywać i odbierać połączenia za pośrednictwem sieci innego operatora. Z reguły odbywa się to przy podwyższonych stawkach. Możliwość roamingu pojawiła się dopiero w standardach 2G i jest jedną z głównych różnic w stosunku do sieci 1G.

Operatorzy mogą dzielić infrastrukturę sieciową, redukując koszty wdrażania sieci i koszty operacyjne.

Usługi komórkowe

Operatorzy komórkowi świadczą następujące usługi:

Rozmowa głosowa;
Autoresponder w komunikacji komórkowej (usługa);
roamingu;
Identyfikator dzwoniącego (automatyczna identyfikacja dzwoniącego) i identyfikacja dzwoniącego;
Odbiór i transmisja krótkich wiadomości SMS(SMS-y);
Odbiór i transmisja wiadomości multimedialnych - obrazów, melodii, filmów (usługa MMS);
Bankowość mobilna (usługa);
Dostęp do Internetu;
Rozmowy wideo i wideokonferencje

Telewizor

Telewizor(Greckie τήλε - daleko i łac. wideo- Widzę; z nowej łaciny telewizja- widzenie dalekie) - zestaw urządzeń do przesyłania ruchomych obrazów i dźwięku na odległość. W życiu codziennym określa się nim także organizacje zajmujące się produkcją i dystrybucją programów telewizyjnych.

Podstawowe zasady

Telewizja opiera się na zasadzie sekwencyjnej transmisji elementów obrazu za pomocą sygnału radiowego lub przewodów. Obraz rozkładany jest na elementy za pomocą dysku Nipkowa, lampy elektronopromieniowej lub matrycy półprzewodnikowej. Liczba elementów obrazu dobierana jest zgodnie z szerokością pasma kanału radiowego i kryteriami fizjologicznymi. Aby zawęzić pasmo przesyłanych częstotliwości i zmniejszyć zauważalność migotania na ekranie telewizora, stosuje się skanowanie z przeplotem. Pozwala także zwiększyć płynność przenoszenia ruchu.

Kanał telewizyjny ogólnie obejmuje następujące urządzenia:

Kamera do transmisji telewizyjnej. Służy do konwersji obrazu uzyskanego za pomocą soczewki na tarczy lampy nadawczej lub matrycy półprzewodnikowej na telewizyjny sygnał wideo.
Magnetowid. Nagrywa i odtwarza sygnał wideo we właściwym czasie.
Mikser wideo. Umożliwia przełączanie pomiędzy kilkoma źródłami obrazu: kamerami wideo, magnetowidami i innymi.
Nadajnik. Sygnał o częstotliwości radiowej jest modulowany przez telewizyjny sygnał wideo i przesyłany drogą radiową lub przewodową.
Odbiornik - telewizor. Za pomocą impulsów synchronizacyjnych zawartych w sygnale wideo obraz telewizyjny odtwarzany jest na ekranie odbiornika (kineskop, wyświetlacz LCD, panel plazmowy).

Dodatkowo do stworzenia przekazu telewizyjnego wykorzystuje się tor audio podobny do toru transmisji radiowej. Dźwięk jest przesyłany na osobnej częstotliwości, zwykle z wykorzystaniem modulacji częstotliwości, z wykorzystaniem technologii podobnej do stacji radiowych FM. W telewizja cyfrowa dźwięk, często wielokanałowy, jest przesyłany wraz z obrazem we wspólnym strumieniu danych.

W tym artykule opowiemy o historii pojawienia się komunikacji mobilnej.

Pierwszy system łączności radiotelefonicznej pojawił się w 1946 roku w USA – St. Louis. Radiotelefony działały na częstotliwościach stałych i były przełączane ręcznie. W Związku Radzieckim łączność radiotelefoniczna pojawiła się w 1959 roku i nazwano ją systemem Ałtaj. Oczywiście nie był on publicznie dostępny, ale był używany do komunikacji rządowej i agencji wywiadowczych. W latach 1990–1994, podczas upadku ZSRR, duża część tajnych osiągnięć, w tym rozwój wieloczęstotliwościowej i wielobazowej łączności radiotelefonicznej, została wywieziona „za darmo” z sowieckich instytutów badawczych poza kordonem. A w 1991 roku w USA, a następnie w Federacja Rosyjska pojawił się nowy standard radiotelefon – łączność komórkowa NMT-450 („Sotel”). Wykorzystano sygnał analogowy. Następnie pojawiły się standardy cyfrowe - GSM-900 i GSM-1800.

Wraz z postępującym rozwojem komunikacji komórkowej telefony komórkowe stały się powszechnie dostępne. Co do zasady aparat telefonii komórkowej (zwany dalej MTA) może pracować w odległości do 1500 m od stacji bazowej.

Jak wiadomo, każde urządzenie komórkowe ma przypisaną własną elektronikę numer seryjny(ESN), który jest kodowany w mikrochipie telefonu podczas jego produkcji. Aktywując kartę SIM (Subscriber Identity Module) – mikrochip, w którym „wszyty” jest numer abonenta, urządzenie telefonii komórkowej otrzymuje numer identyfikacyjny telefonu komórkowego (MIN).

Obszar objęty siecią GSM (Global System for Mobile communication) podzielony jest na odrębne, sąsiadujące ze sobą komórki (komórki) – stąd nazwa „łączność komórkowa”, w centrum których znajdują się stacje bazowe transceiverów. Zazwyczaj taka stacja posiada sześć nadajników, które rozmieszczone są z charakterystyką promieniowania 120° i zapewniają równomierne pokrycie obszaru. Jedna przeciętna nowoczesna stacja może jednocześnie obsługiwać do 1000 kanałów. Powierzchnia „plastra miodu” w mieście wynosi około 0,5-1 km2, poza miastem, w zależności od położenia geograficznego, może osiągnąć 20 lub 50 km2. Ruch telefoniczny w każdej „komórce” sterowany jest przez stację bazową, która odbiera i transmituje sygnały w dużym zakresie częstotliwości radiowych (dedykowany kanał – minimalny krok dla każdego telefonu komórkowego). Stacja bazowa jest podłączona do przewodowej sieci telefonicznej i wyposażona w sprzęt przetwarzający sygnał telefonu komórkowego o wysokiej częstotliwości na sygnał o niskiej częstotliwości telefon przewodowy i odwrotnie, co zapewnia parowanie tych dwóch systemów. Technicznie nowoczesne wyposażenie stacji bazowej zajmuje powierzchnię 1...3 m2 i jest zlokalizowane w jednym niewielkim pomieszczeniu, gdzie jego obsługa odbywa się automatycznie. Do stabilnej pracy takiej stacji wystarczy przewodowe połączenie z centralą telefoniczną (PBX) i zasilanie sieciowe 220 V.

W miastach i zaludnionych obszarach przy dużej koncentracji domów nadajniki stacji bazowych umieszcza się bezpośrednio na dachach domów. Na terenach podmiejskich i otwartych stosuje się wieże w kilku odcinkach (często można je spotkać wzdłuż autostrad).

Obszar zasięgu sąsiednich stacji jest ciągły. Kiedy urządzenie telefoniczne przemieszcza się pomiędzy obszarami zasięgu sąsiednich stacji, jest okresowo rejestrowane. Okresowo w odstępie 10...60 minut (w zależności od operatora) stacja bazowa emituje sygnał serwisowy. Po zaakceptowaniu telefon komórkowy automatycznie dodaje do niego swoje numery MIN i ESN i przesyła powstałą kombinację kodów do stacji bazowej. W ten sposób następuje identyfikacja konkretnego urządzenia telefonii komórkowej, numer konta jego właściciela i przypisanie urządzenia do określonej strefy, w której w danym momencie się znajduje. Ten punkt jest bardzo ważny - już na tym etapie można kontrolować ruchy tego czy innego obiektu, ale kto na tym skorzysta, to już inna kwestia - najważniejsze jest to, że istnieje możliwość...

Kiedy użytkownik łączy się z kimś na swoim telefonie, stacja bazowa przydziela mu jedną z wolnych częstotliwości strefy, w której się znajduje, dokonuje odpowiednich zmian na jego koncie (pobiera środki) i przekazuje jego połączenie do miejsca docelowego.

Jeżeli użytkownik mobilny w trakcie rozmowy przejdzie z jednej strefy komunikacyjnej do drugiej, stacja bazowa strefy (komórki), którą opuszcza, automatycznie przekazuje sygnał komunikacyjny na wolną częstotliwość strefy (komórki) sąsiadującej z nią.

Najbardziej narażone z punktu widzenia możliwości przechwytywania prowadzonych rozmów (słuchania) są analogowe telefony komórkowe. W naszym regionie (St. Petersburg) taki standard obowiązywał do niedawna – jest to standard NMT450 (występuje także w Republice Białorusi). Niezawodna komunikacja i jej odległość od stacji bazowej w takich systemach zależą bezpośrednio od mocy promieniowania nadawczego telefonu komórkowego.

Analogowa zasada przekazywania informacji opiera się na emisji do powietrza niecyfrowego sygnału radiowego, dlatego też dostrajając się do odpowiedniej częstotliwości takiego kanału komunikacyjnego, teoretycznie możliwe jest podsłuchanie rozmowy. Warto jednak „ochłodzić szczególnie gorące głowy” – słuchając komunikacji komórkowej tę normę nie jest to takie proste, gdyż są one szyfrowane (zniekształcane) i do dokładnego rozpoznawania mowy potrzebny jest odpowiedni dekoder. Negocjacje tego standardu są łatwiejsze do znalezienia niż, powiedzmy, standard GSM - cyfrowa komunikacja komórkowa, której telefony komórkowe przesyłają i odbierają informacje w postaci kod cyfrowy. Najłatwiejszym sposobem znalezienia kierunku są obiekty stacjonarne lub stacjonarne zapewniające komunikację komórkową; trudniej jest znaleźć obiekty mobilne, ponieważ ruchowi abonenta podczas rozmowy towarzyszy spadek siły sygnału i przejście na inne częstotliwości (kiedy przesyłanie sygnału z jednej stacji bazowej do sąsiedniej).

Metody znajdowania kierunku

Pojawienie się komunikacji komórkowej w każdej rodzinie (dziś nawet dzieci w wieku szkolnym otrzymują takie prezenty) jest rzeczywistością czasów, wygoda staje się już niezbędna. Obecność telefonu komórkowego pozwala użytkownikowi określić jego lokalizację, zarówno w bieżącym momencie, jak i wszystkie jego wcześniejsze ruchy. Obecną sytuację można ukazać na dwa sposoby.

Pierwsza to metoda celowanego namierzania kierunku telefonu komórkowego, która wyznacza kierunek do działającego nadajnika w trzech do sześciu punktach i pozwala na dokładną lokalizację źródła sygnału radiowego. Osobliwością tej metody jest to, że można ją zastosować na zlecenie kogoś, na przykład organów upoważnionych przez prawo.

Druga metoda odbywa się za pośrednictwem operatora komórkowego, który automatycznie i na bieżąco rejestruje, gdzie w danym momencie znajduje się dany abonent, nawet jeśli nie prowadzi on żadnej rozmowy. Rejestracja ta następuje automatycznie, wykorzystując identyfikujące sygnały serwisowe przesyłane automatycznie przez telefon komórkowy do stacji bazowej (było to omówione wcześniej). Dokładność określenia lokalizacji abonenta zależy od wielu czynników: topografii terenu, obecności zakłóceń i odbić sygnału od budynków, położenia stacji bazowych oraz ich obciążenia (liczba telefonów komórkowych aktywnego operatora w danej komórce ) i rozmiar komórki. Dzięki temu dokładność określenia lokalizacji abonenta komórkowego w mieście jest zauważalnie większa niż na terenach otwartych i może sięgać nawet kilkuset metrów. Analiza danych dotyczących sesji komunikacyjnych abonenta z różnymi stacjami bazowymi (z której i z której stacji wykonano połączenie, czas połączenia itp.) pozwala na odtworzenie obrazu wszystkich ruchów abonenta w przeszłości. Dane są automatycznie rejestrowane u operatora komórkowego (w celach rozliczeniowych i nie tylko...), ponieważ płatność za takie usługi opiera się na czasie korzystania z systemu komunikacyjnego. Dane te mogą być przechowywane przez kilka lat, a czas ten nie jest jeszcze regulowany przez prawo federalne, jedynie przez ustawy departamentalne.
Można stwierdzić, że poufność jest zapewniona, ale nie dla wszystkich. Jeśli konieczne jest podsłuchanie Twojej komunikacji lub ustalenie Twojej lokalizacji, prawie każda „wyposażona” służba wywiadowcza lub społeczność przestępcza jest w stanie to zrobić bez żadnego wysiłku.

Trudniej jest podchwycić rozmowę, jeśli jest ona prowadzona z jadącego samochodu, ponieważ... Odległość pomiędzy użytkownikiem telefonu komórkowego a urządzeniem namierzającym (jeśli mówimy o komunikacji analogowej) stale się zmienia i jeśli obiekty te oddalają się od siebie, zwłaszcza na nierównym terenie między domami, sygnał słabnie. Podczas szybkiego przemieszczania się sygnał jest przekazywany z jednej stacji bazowej na drugą, przy jednoczesnej zmianie częstotliwości pracy – utrudnia to przechwycenie całej rozmowy (chyba, że jest prowadzona celowo z udziałem operatora telekomunikacyjnego), gdyż wymaga czas znaleźć nową częstotliwość.

Wnioski z tego możesz wyciągnąć sam. Wyłącz telefon komórkowy, jeśli nie chcesz, aby Twoja lokalizacja była znana.

Ukryte funkcje telefonów komórkowych

Nowoczesny MTA może przejść w tryb dyktafonu (nagrywania dźwięków z wbudowanego mikrofonu) automatycznie w zależności od sygnału lub danego programu, bez zgody jego właściciela. Nie jest faktem, że każde MTA rejestruje mowę i głos właściciela, a następnie przekazuje informację, ale technicznie rzecz biorąc, w każdym nowoczesnym MTA taką możliwość ma. To tak jakby mieć pistolet wiszący na ścianie. A jeśli akcja rozgrywa się podczas przedstawienia w teatrze, to niemal oczywiste jest, że przed zakończeniem przedstawienia nastąpi strzał. Zatem w tym przypadku MTA ma możliwość rejestrowania i przesyłania informacji i ten czynnik należy wziąć pod uwagę podczas korzystania z „telefonu komórkowego”.

Informację odbiera stacja znajdująca się najbliżej MTA – komórka. W jaki sposób informacje są przesyłane drogą radiową? MTA komunikuje się ze stacją za pomocą impulsów cyfrowych sygnałów impulsowych, zwanych szczelinami czasowymi. Czas trwania jednej sesji komunikacji serwisowej może trwać od ułamka sekundy do kilku sekund.

MTA realizuje takie sesje komunikacji serwisowej ze stacją bazową w sposób ciągły, gdy telefon komórkowy jest włączony. Początkowo dzieje się to po włączeniu MTA, następnie telefon komunikując się z najbliższą stacją komunikacyjną swojego operatora (zgodnie z zainstalowaną kartą SIM), ustawia swoją pozycję na ziemi, transmituje swoje dane (na przykład numer identyfikacyjny telefonu komórkowego w sieci itp.), czyli jest zarejestrowany w sieci. Na podstawie tej rejestracji w kolejnych negocjacjach temu abonentowi pobierana jest opłata za połączenia, usługi komunikacyjne, taryfy za połączenia i roaming. Oprócz szczelin czasowych w sesji komunikacyjnej, gdy zasilanie jest włączone, MTA okresowo, mniej więcej raz na godzinę (a podczas aktywnego ruchu stale) komunikuje się z pobliską stacją bazową, ustalając jej położenie i w razie potrzeby (wychodząc poza komórkę ) rejestrując się w strefie odpowiedzialności innej sąsiedniej stacji bazowej. Czas trwania i częstotliwość sesji komunikacji serwisowej (przedziałów czasowych) dla różnych MTA jest różna i waha się (częstotliwość) od 10 do 35 razy dziennie. W tym przypadku długość szczelin czasowych waha się w przedziale 2-25 milisekund.

Wiele nowoczesnych MTA automatycznie zawiera funkcje dla różnego rodzaju usług informujących właściciela np. o prognozie pogody czy nowościach, dzięki czemu przedziały czasowe dla takiego telefonu będą częstsze i dłuższe. W takim przypadku nie da się dokładnie określić, jakie sygnały Twój telefon komórkowy wysyła do stacji bazowej bez specjalnego wyposażenia. Można jedynie odnotować sam fakt krótkiej sesji komunikacyjnej, która odbyła się bez udziału właściciela MTA. W każdym razie, jeśli otrzymasz wiadomość SMS, oznacza to, że przedziały czasowe zostały zamienione.

Każdy posiadacz telefonu komórkowego powinien znać tę cechę „swojego” MTA, mimo że firmom produkcyjnym nie spieszy się ani z udostępnianiem tych informacji nabywcom swoich produktów, ani z wyjaśnianiem tych funkcji i ich przeznaczenia. Jak to mówią, przezorny jest chroniony... Pośrednim objawem pracy MTA na wysokich obrotach jest szybko rozładowujący się akumulator.

Jak sprawdzić telefon komórkowy

U zarania masowej popularyzacji telefonów komórkowych (a nie było to tak dawno temu) w populacji dominowały urządzenia telefonii komórkowej (MTA), kupowane za granicą i wymagające rusyfikacji. Ponadto część telefonów komórkowych sprowadzonych z zagranicy do WNP (zakupionych u rynek wtórny, bo jest tani), po podłączeniu karty SIM lokalnego operatora okazały się zablokowane (nie realizowały niektórych funkcji podanych w menu MTA i w jego instrukcji obsługi). Ludzie zanosili MTA do odpowiedniego serwisu (zgodnie z nazwą MTA) i czasami otrzymywali odpowiedź: Twój telefon nie będzie działał w Rosji. Od tego czasu MTA sprowadzane prywatnie z zagranicy zaczęto potajemnie dzielić na „białe” i „szare”. „Biały” można ożywić i wykorzystać w WNP „według pełny program„, a „szare” są praktycznie beznadziejne lub wymagają takich inwestycji, że przewyższają ich koszt. Dlatego też od pewnego czasu „szare” urządzenia mobilne przybywają do Rosji jedynie w pojedynczych egzemplarzach, bądź w partiach przywożonych małymi „wahadłowcami”, bądź też po wakacjach Rosjan za granicą z powodu ich niewiedzy. W związku z tym narodziła się metoda testowa sprawdzania MTA.

Aby przetestować należy nacisnąć klawisze na klawiaturze w sekwencji: *#06#. W efekcie wyświetli się seria i numer modelu wskazane w danych paszportowych. Te same dane są wydrukowane na korpusie MTA pod bateria. Jak pomogą?

Podane dane to numer IMEI (międzynarodowy identyfikator sprzętu mobilnego) Twojego MTA. Po tej procedurze powiadomienia operatora komórkowego, Twoje MTA wraz z kartą SIM (lub nawet nowo włożoną) będzie pod kontrolą Twojego operatora komórkowego. Lepiej jest znaleźć ten numer wcześniej (przy zakupie lub obsłudze MTA) i zapisać go gdzieś z dala od wścibskich oczu. Jeśli urządzenie zostanie zgubione lub skradzione, dane te muszą zostać przesłane do operatora komórkowego. Jest to konieczne, aby mieć pewność, że Twoje MTA zostanie znalezione lub przynajmniej zablokowane przez operatora, z którego korzystałeś przed zgubieniem telefonu.